Rubil...

bir akşam seni gördüm, uyuyordun
denizin bağrında açılmış dalgakıran
seni mavi denizden uzaklaştırıyordu
sessiz ve sakin bir gecede
ben seni izliyordum
seninle aramıza giren o büyük yalnızlığımı düşünüyordum
ölü deniz feneri bizi izliyordu
rubil, 
ben sana gelemem
sen bir ıssızlıkta uyuyorsun
benim uykularım başka geceleri doğuruyor...
sen uyumasaydın,
sen kalsaydın ben gitmeseydim...
ben masallara düşmezdim
sana kayıp gecelerin şiirlerini okumazdım
rubil, 
harita da yeri olmayan bir kıyıda sana baktım
ne küçük iç denizler, ne kıyısız okyanuslar
usulca gecenin koynuna girmiş bir kıyıdaydım
derin bir sessizlik bütün seslerimizi bastırıyordu
bir gün çözülürse bu sessizlik
ben sana şafağa dair sözler söylerim belki
belki sen uyanırsın
belki ben seni bulurum....

7.ocak....